Column Ria Tuenter: Schommel

Facebook herinnert mij aan een heugelijke gebeurtenis van drie jaar geleden. Die dag stond, geheel onverwacht, iemand voor de deur met een bijzondere verrassing voor mij. Ze had op datzelfde Facebook al eens gezien dat ik enorm gefascineerd was door een afbeelding van een meisje op een schommel, hoog in de lucht tussen de wolken.

Als zeer verdienstelijk amateurschilder had ze, speciaal voor mij, die afbeelding zelf op doek gezet. En dat schilderij kwam ze me die dag overhandigen. Zomaar voor niets, zonder dat ik erom gevraagd had. Hoe bijzonder is dat?! Zelf vond ze het schilderij eigenlijk niet goed genoeg. Ze zag overal kleine minpuntjes. Ik begreep daar helemaal niks van. Het schilderij was werkelijk prachtig en zat vol beweging. Het meisje zwierde echt met een vaartje door de lucht. Dankjewel Ria Wisselink, ik ben er nog elke dag blij mee.

Ik herken mezelf in dat schilderij. Toen ik als 6-jarige naar de Heelweg verhuisde, hadden papa en opa een schommel voor me gemaakt. Of zoals opa die in goed Achterhoeks noemde: ‘de ruile’. Dat was overigens niet het enige dialect waar ik aan moest wennen. Ook de tuute (kip) en toete (zakje) haalde ik geregeld door elkaar. Om nog maar te zwijgen over woorden als pogge (varken), gafel (vork), liepen (huilen) en stiefels (laarzen).

Als kind, maar ook als puber, vond ik het heerlijk om al schommelend mijn gedachten naar de wolken te laten zweven. Een beetje dagdromen over mijn idool Donny Osmond, waar ik later natuurlijk mee zou trouwen, en heerlijk mijmeren over de kleine dingen des levens. Ik kan dat zalige gevoel zo weer oproepen. Maar de schommel was ook een ideaal hulpmiddel als ik boos of verdrietig was. Al schommelend slingerden de frustraties en nare emoties mijn lijf uit.

Maar ik zie op Facebook ook verdeeldheid ontstaan binnen mijn Facebook-‘vrienden’. Door corona is er veel polarisatie ontstaan over wel of niet vaccineren tegen dit onheilspellende virus. Mensen die voorheen ook ‘in real life’ goed bevriend waren, familie van elkaar zijn, samen op het podium stonden of eindeloos samen konden ouwehoeren in de kroeg, staan nu opeens lijnrecht tegenover elkaar. Ook ik vind het lastig om iemands beweegredenen om zich niet te laten vaccineren te volgen. ‘Hoe dan?’, vraag ik me af. Ik ben nog steeds beducht voor de ellende die dit virus kan aanrichten. Zeker ook omdat ik in mijn nabije omgeving genoeg nare ervaringen heb gezien en ik met mijn hypergevoelige luchtwegen tot de risicogroep behoor. Toch zou ik de afstand tot dierbare anti-vaxxers graag beperken tot die anderhalve meter en ze niet nog verder van me afduwen.

Soms zou ik willen dat ik weer even een schommel had.