Column Remko Alberink: School

Onrust op de VMBO-locatie Laudis van het Almende college ‘sierde’ onlangs de krant. Een school is een dynamische omgeving, maar van dit bericht zijn velen geschrokken. Niet de mensen die vorig jaar al hadden gewaarschuwd, niet zij die al aan de bel hadden getrokken, nee heel veel anderen. Ik ben niet bij de school binnen geweest, maar lees en hoor veel, en bekijk het van een afstandje. Een school hoort veilig te zijn, uitgebalanceerd, zeker geen proeftuin.

De introductie van iets nieuws valt of staat doorgaans met voorbereiding en communicatie, en de gezonde ambitie om iets te verbeteren ten opzichte van wat er al was, anders is de geloofwaardigheid al snel aan diggelen. Recent las ik de volgende zin in het regionale dagblad: ‘Het is duidelijk dat het met Laudis nog niet zo gaat als zou moeten. Maar ik zie ook dat de school het op wil lossen.’

Het waren de woorden van Maria van Hattum, voorzitter van Achterhoek VO waar het Almende College onder valt. Aan mijn hoela. Een school is geen proeftuin, en ook geen speeltuin waarbij iemand van het speeltuinbestuur zegt: “Och, we gaan kijken wat we voor je gebroken been kunnen doen, vervelend dat je uit de schommel bent gevallen.”

Nee, die schommel moet veilig zijn, er moet over zijn nagedacht. Van te voren gecontroleerd, en passen bij de doelgroep waarvoor deze bestemd is, en het liefst met mul zand eronder en geen beton, voor het geval dat. 

Ik zie u denken: vergelijkt hij nu een schommel nou met onderwijs? Ja, dat doe ik. Te vaak wordt helaas, ook in het onderwijs, teruggegrepen naar voorbeelden elders in het land. Maar leren is maatwerk, daar is geen uniform stempel op te drukken. In Zaandam of Bergen op Zoom is een heel ander schoolgaand publiek dan in Silvolde. En in Noord-Groningen zijn VMBO-gangers ook weer anders. Dit geldt voor alle scholieren. Nu zijn jongeren ook flexibel, veerkrachtig, dus het zal ook in Silvolde uiteindelijk wel goed komen. Dit proces heeft gefaald, zoveel is duidelijk. Een nieuwe manier van lesgeven moet een pikstart kennen, en niet zoals Max Verstappen twee uitvalbeurten in drie GP-races. Dan krijgt het vertrouwen een deuk, als een frontale botsing op de N317. Ik zie het ‘gevalletje Almende’ als een soort kok die tijdens de maaltijd wordt ontboden aan tafel. Die gaat ook niet met peper en zout en een kruidenrekje lopen om aan tafel lopende het smaakloze eten wat op te pimpen. De maaltijd hoort vanaf de aftrap in goede smaak te vallen. 

Verbeteringen zijn altijd en overal welkom, maar managers in algemene zin: ga niet veranderen om het veranderen. Ga er geen eigen sausje overheen doen om je bestaansrecht te rechtvaardigheden, en stel de veiligheid van personeel, schoolgaande kinderen, speeltuinbezoekers en gasten in je restaurant nooit in de waagschaal. Zij zijn de ambassadeurs die je zo goed kan gebruiken.