Otwin

Voor de meeste lezers van deze krant zal het meteen duidelijk zijn dat ik met de naam boven deze column burgemeester Van Dijk bedoel. Op 28 februari neemt hij afscheid van onze gemeente om per 1 maart aan de slag te gaan als nieuwe voorzitter van de raad van bestuur van het Slingeland Ziekenhuis. Toen ik hoorde over zijn vertrek, hield ik het niet droog.

Als één van de tekstschrijvers van de afdeling communicatie mocht ik de afgelopen (bijna) acht jaar veel voorwoorden, speeches, coronabrieven etc. met en voor hem schrijven. Dat was oprecht een feestje om te doen. Meestal had ik aan een half woord genoeg om te weten welke toon en emotie de inhoud moest hebben. Zo fijn om op één lijn te zitten met degene voor wie je schrijft en van wie je volledige vrijheid en vertrouwen krijgt.

Voorjaar 2020 kreeg ik de mooiste opdracht uit mijn bijna 23-jarige carrière bij de gemeente. Ik mocht een kinderboekje maken die alle nieuwgeborenen uit onze gemeente cadeau zouden krijgen. Een ‘Welkom in Oude IJsselstreek’ waarin de burgemeester, aan de hand van korte teksten en prachtige illustraties van Heidi Kraan, een rondleiding door de gemeente geeft. Het is een fraai boekje geworden, zeg ik in alle bescheidenheid. Het staat trots te pronken in mijn boekenkast en hopelijk ook in veel kinderkamers.

Otwin is een keiharde werker. Vaak heb ik me afgevraagd hoeveel uren er in hemelsnaam in zijn dag zitten. Daarnaast is hij heel toegankelijk, sociaal en wars van protocollen en aanzien. ‘Burgemeester zijn, is ook gewoon maar een beroep’, vindt hij. Een ambtsketen en een net pak horen nou eenmaal bij het ceremoniële deel van zijn functie, maar hij lijkt in niets op de formele burgemeester-van-Swiebertje. Liefst gaat-ie in spijkerbroek, T-shirt en op gympen naar een festival of ander evenement in onze gemeente.

Ook is hij een vechter. Zijn doorzettingsvermogen is enorm. Niet voor niks dat hij een bekende uitspraak van Nelson Mandela op zijn arm heeft laten tatoeëren. ‘It always seems impossible until it’s done’ (vrij vertaald: het lijkt altijd onmogelijk tot je het hebt gedaan), is nu letterlijk en figuurlijk zijn lijfspreuk. Een spreuk die hij dubbel en dwars heeft waargemaakt. Hoezo beperkt in een rolstoel? Hij is het levende bewijs dat ‘kan niet’ op het kerkhof ligt. 

Lieve Otwin, het was een voorrecht om met en voor je te werken. Ik heb veel van je geleerd en je hebt me ook enorm geïnspireerd. Dank voor je vertrouwen in mijn schrijfkunst. Hoewel ik jou ontzettend ga missen, blijf je gelukkig behouden voor de Achterhoek. Ik had niet gedacht dat ik het over mijn lippen zou krijgen, maar misschien zit je in je nieuwe functie nóg wel meer op je plek.