Onherkenbaar

Ik sta wel eens langs de lijn naar een voetbalwedstrijd te kijken. Ik hoef er niet meer te zijn om verslag te doen voor de media dus kan ongedwongen genieten van splijtende passes, opkomende backs, lange ballen en fopduiken. Rond het veld van mijn dorpsclub kennen de supporters elkaar. Sommigen dragen een sjaal in clubkleuren om zo de liefde voor hun vereniging kenbaar te maken. Dat is naast het verbale de enige summiere uiting. Bij de betaalde clubs gaan de supporters veel verder. Zij hullen zich in een elftalshirt met de naam van hun idool achterop geprint. Zij willen juist vol in beeld de liefde voor hun club ten toon spreiden. Maar een deel van de supporters juist weer niet. Die gaan naar het stadion gekleed in een zwart jack met een zwarte pet, hoodie of bivakmuts, zwarte sjaal voor de mond en zonnebril. Zij zijn het luidruchtigs en willen individueel onherkenbaar zijn, maar slechts onderdeel van een uniform geklede kudde. Is het zo vreemd dat juist deze groep voor voorspelbare heibel zorgt. Deze hooligans zijn makkelijk te herkennen bij binnenkomst. Dus kunnen daar ook makkelijk geweerd worden, denk ik in mijn naïviteit. Preventief toegang weigeren mag vast niet volgens een of andere wet maar zou veel crimineel geweld in het stadion voorkomen.

Ik ben van de dagen grijs en stond vroeger op de barricaden om te demonstreren. Tegenwoordig kan ik er niet meer op komen. ‘Op de barricaden’ was niet letterlijk. We bouwden geen muren van stro en stront op wegen of gooiden verf tegen kunstwerken. Nee, wij demonstreerden vreedzaam met op de jas buttons vooral tegen kernenergie. Palace Flophouse uit Bontebrug zong ‘Is Dodewaard soms doden waard?’ en werd landelijk bekend. Eén van de demonstraties was tegen de ‘Schnelle Brüter’ in Kalkar. Daar kon je hier vandaan op de fiets heen. Op de markt in Hönnepel was het samenkomen. Verbazing over de Randalierer, die onherkenbaar met Kapuzen over het hoofd, even later het gevecht aangingen met de waterkanonnen van de Duitse ME. De ‘Schnelle Brüter’ is nu onherkenbaar als Wunderland. De kerncentrale in Dodewaard is in 1997 gestopt maar onze nieuwe machthebbers willen er maar wat graag weer een nieuwe bouwen. Tijd voor een reünie van Palace Flophouse? 

Tijdens carnaval zijn velen onherkenbaar door vermomming en gedrag. In welke gedaante mag de kleurrijke kudde zich nog verkleden in tijden van woke? Zo zag ik ooit met carnaval door de dorpsstraat een persoon verkleed als wat we een traditionele Chinees zouden noemen met bamboe kegelhoed en fel gekleurd glimmend jasje voorbij het Chinees restaurant lopen. Voor de deur stond een Chinese ober in wit overhemd, zwarte vlinderstrik en zwarte broek een sigaret te roken. Een lachje verscheen op beider lippen. Herkenbaar ongemakkelijk.