DRU

Regelmatig rijden u en ik langs de DRU in Ulft. U weet wel, dat megaproject waarover jaren geleden heel lang en heel veel te doen was. Het ging destijds een beetje over het aanzien, maar veel vaker over geld, geld en nog eens geld.

Was het dat allemaal waard? Ja, ik vind van wel. Een multifunctionele accommodatie is er op meer plaatsen, maar eentje met deze historie en allure, daarvan zijn er maar weinig, zeker in de regio. Het is een parel om trots op te zijn, en de geluiden die voorafgaand aan de opening de kop op staken, zijn verstomd. Ik hoor er niemand meer over. 

Over een paar weken is het tien jaar geleden dat Koning Willem-Alexander samen met Koningin Maxima het complex opende. Zij zijn ongetwijfeld de meest vooraanstaande en formele personen in een lange rij die het complex sindsdien hebben bezocht.

Zelf kom ik er regelmatig. Voor een interview, een vergadering, carnaval of een lekker hapje eten. En voor het theater natuurlijk. Dat brengt mijn gedachten terug in de tijd, dat ik er een jaar of vijf geleden een optreden van cabaretier André Manuel bezocht. U weet wel, die Twentse rebel die grof gebekt is en geen blad voor de mond neemt, onorthodox op zijn tijd. Een mooie entertainer die anders is dan zijn collega’s en dat op zijn beurt ook geen probleem vindt. Een cabaretier die zeg maar niet in echt in Carré zou passen.

Na met een vriendin een hapje gegeten te hebben, zij dronk er ook wat wijntjes bij, zochten we de theaterzaal op. En waar iedereen linksaf de tribune opliep, nam zij de afslag rechtsaf en moest ze oppassen dat ze het decor van de voorstelling niet aan gruzelementen liep. 

Hilariteit alom, maar dat veranderde snel. De wijntjes hadden invloed op haar ‘lachbeleving’ waardoor de dame in kwestie op de verkeerde momenten in lachen uitbarstte, tot ergernis van André, de mensen om haar heen, mijzelf incluis. Een paar porren in de zij hielpen ook al niet. ‘Wat is er dan’ was het iets te luidruchtige antwoord, en ‘Ik doe toch niets’ hoorde ik daarna ook te vaak voorbijkomen.

Het is niet vaak dat ik jaloers ben, maar op dat moment dacht ik wel even terug aan het koningspaar, dat rustig op het DRU-complex rondliep, genietend in plaats van lawaai makend de hoofdrol voor zich opeisend.

Een paar maanden later was ik dat jaar op een festival ergens in Nederland en trad Manuel in een cafe op. Ik heb het vooraf tegen niemand verteld, maar ik bezocht zijn voorstelling. Ik ging in de hoek zitten, op mijn vaste stekkie. Ik was daar alleen, dat begrijpt u waarschijnlijk wel.